Η έφηβη που έσωσε τον άντρα με το τατουάζ των SS!

Το 1996, μια μαύρη έφηβη προστάτευσε έναν φερόμενο ως υποστηρικτή της Κου Κλουξ Κλαν από ένα εξαγριωμένο πλήθος βάζοντας ως ασπίδα το σώμα της. Στο Μίσιγκαν η πράξη της θεωρήθηκε παράδειγμα εξαιρετικού θάρρους και ευγένειας και εξακολουθεί να εμπνέει και να συζητείται ακόμη και σήμερα.

 

Η Keshia Thomas ήταν μόλις18 όταν η ρατσιστική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν πραγματοποίησε συγκέντρωση στην γενέτειρα της το Μίσιγκαν. Η φιλελεύθερη, προοδευτική και πολυπολιτισμική πόλη Αν Άρμπορ ήταν μια μάλλον ασυνήθιστη επιλογή για την ΚΚΚ. Εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να δείξουν στα μέλη της ότι δεν ήταν ευπρόσδεκτοι.

Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη, αλλά ελεγχόμενη. Οι αστυνομικοί οπλισμένοι με δακρυγόνα προστάτευαν μια μικρή ομάδα μελών της ΚΚΚ με λευκές στολές και κωνικές κουκούλες. Η Thomas ήταν με μια ομάδα αντιρατσιστών διαδηλωτών στην άλλη πλευρά του φράχτη. Εκείνη την ώρα μια γυναίκα φώναξε από ένα μεγάφωνο: «Υπάρχει ένας από αυτούς στο πλήθος».

Οι διαδηλωτές γύρισαν για να δουν έναν άντρα λευκό μεσήλικα που φορούσε μια μπλούζα με τη σημαία της Συνομοσπονδίας (σημαία του Νότου). Προσπάθησε να απομακρυνθεί από αυτούς αλλά οι διαδηλωτές συμπεριλαμβανομένης και της Thomas τον ακολούθησαν «απλά για να τον κυνηγήσουν και να τον διώξουν».

Δεν ήταν σαφές αν ο άνθρωπος αυτός ήταν υποστηρικτής της Κου Κλουξ Κλαν αλλά στα μάτια των αντιρατσιστών τα ρούχα και τα τατουάζ του αντιπροσώπευαν αυτό ακριβώς στο οποίο αντιστέκονταν. Η σημαία στη μπλούζα του ήταν γι’ αυτούς ένα σύμβολο μίσους και ρατσισμού ενώ το τατουάζ SS στο χέρι του έδειχνε στην καλύτερη περίπτωση την πίστη του στη λευκή υπεροχή.

Ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται κραυγές: «σκοτώστε τον Ναζί» και ο άντρας άρχισε να τρέχει αλλά έπεσε στο έδαφος. Μια ομάδα τον περικύκλωσε, κλοτσώντας τον και χτυπώντας τον με τα κοντάρια από τα πανό τους. Η ψυχολογία του όχλου είχε επικρατήσει. «Έγινε βάρβαρο» λέει η Thomas.

«Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα πλήθος είναι πιο πιθανό να κάνουν πράγματα που ποτέ δεν θα έκαναν ως μονάδα. Κάποιος έπρεπε να βγει από την αγέλη και να πει: Αυτό δεν είναι σωστό» τονίζει η Thomas. Έτσι έφηβη τότε, μαθήτρια ακόμη, έπεσε πάνω σε έναν άνθρωπο που δεν ήξερε κι έβαλε το σώμα της ασπίδα για τα χτυπήματα. «Ήταν σαν δυο άγγελοι να σήκωσαν το σώμα μου και το άφησαν πάνω του» περιγράφει η ίδια.
  

Για τον Mark Brunner, έναν φοιτητή φωτογράφο, ο οποίος είδε το περιστατικό το αξιοσημείωτο δεν ήταν η ίδια η πράξη της Thomas αλλά τον ποιον έσωσε. «Έθεσε τον εαυτό της σε κίνδυνο για να προστατεύσει κάποιον, ο οποίος κατά τη γνώμη μου, δεν θα είχε κάνει το ίδιο για εκείνη» λέει. «Ποιος κάνει κάτι τέτοιο σε αυτόν τον κόσμο;»

^{«Το ότι κάποιοι στην Ann Arbor είπαν ότι θα έπρεπε να έχει εγκαταλείψει τον άντρα αυτό στη μοίρα του, δείχνει το πόσο απομακρύνθηκαν από την ίδια την ανθρώπινη φύση τους. Και την επιτακτική τους ανάγκη για εκδίκηση. Η επιλογή της Keshia επιβεβαίωσε αυτό που είχαν χάσει. Η επιλογή της Keshia ήταν ανθρώπινη. Η επιλογή της Keshia ήταν η ελπίδα» γράφει ο Leonard Pitts, κάτοχος Πούλιτζερ στην Miami Herald, 29 Ιουνίου 1996.}

Τι ήταν αυτό που έδωσε στην Thomas την ώθηση ή και τη δύναμη να βοηθήσει έναν άνθρωπο που οι απόψεις του ήταν τόσο διαφορετικές από τις δικές της; Οι θρησκευτικές της πεποιθήσεις έπαιξαν ρόλο αλλά η βία που η ίδια βίωσε ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας. «Ήξερα πως είναι να σε χτυπούν» λέει η Thomas. «Τις πολλές φορές που αυτό συνέβη θα ήθελα κάποιος να μου είχε σταθεί». Οι περιπτώσεις που βίωσε η ίδια και δεν θέλει να περιγράψει ήταν διαφορετικές. «Αλλά η βία είναι βία και κανείς δεν αξίζει να πληγωθεί, ειδικά για μια ιδέα» σημειώνει.

Η Thomas δεν είδε ποτέ ξανά τον άνθρωπο που έσωσε αλλά συνάντησε ένα μέλος της οικογένειάς του. Μήνες μετά το περιστατικό κάποιος τη βρήκε σε ένα καφέ και της είπε ευχαριστώ. Όταν εκείνη ρώτησε: «Για ποιο λόγο;», ο νεαρός της απάντησε: «Αυτός ήταν ο πατέρας μου». Για την Thomas το γεγονός ότι ο άνθρωπος εκείνο είχε ένα γιο έδωσε στην πράξη της ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Μπορεί να είχε προλάβει ακόμη μεγαλύτερο ξέσπασμα βίας. «Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι που κάνουν κακό έχουν πληγωθεί. Είναι κύκλος. Ας πούμε ότι τον είχαν σκοτώσει ή τον είχαν βλάψει πραγματικά. Πως θα λειτουργούσε ο γιος του; Δεν θα ασκούσε κι αυτός βία;»

Η Teri Gunderson, η οποία μεγάλωνε, την εποχή που συνέβη το περιστατικό, τις δυο υιοθετημένες μιγάδες κόρες της στην Αϊόβα, συγκινήθηκε τόσο από την ιστορία της Thomas που κράτησε μια φωτογραφία της και εξακολουθεί να την κοιτά 17 χρόνια αργότερα. Πιστεύει ότι η Thomas την έκανε καλύτερο άνθρωπο. «Μια φωνή στο κεφάλι μου λέει: Αν εκείνη προστάτευσε έναν τέτοιο άνθρωπο, μπορώ να δείξω καλοσύνη. Και με μια τέτοια ενθάρρυνση να λειτουργώ με μεγαλύτερη ευγένεια. Δεν την γνωρίζω αλλά από τότε είμαι πιο ευγενική».

Αναρωτιέται πάντως να θα μπορούσε να είναι τόσο γενναία όσο η Thomas. Τι θα συνέβαινε αν ένας τέτοιος άνθρωπος που είχε κακοποιήσει με ρατσιστικό τρόπο τα κορίτσια της ήταν σε κίνδυνο; «Θα προσπαθούσα να τον σώσω ή θα στεκόμουν εκεί και θα έλεγα «σου αξίζει, είσαι κάθαρμα;». «Δεν ξέρω την απάντηση σε αυτό το ερώτημα» τονίζει και προσθέτει «ίσως αυτός είναι ο λόγος που εκείνη με επηρέασε τόσο».

Ο Brunner και η Gunderson σκέφτονται συχνά την πράξη της έφηβης. Αλλά η Thomas στα 30 της χρόνια πλέον δεν το κάνει. Προτιμά να επικεντρωθεί σε αυτό που μπορεί να κάνει στο μέλλον κι όχι σε ότι έχει κάνει στο παρελθόν. «Δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω. Στη ζωή πάντα προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο» υποστηρίζει. Όπως εξηγεί προσπαθεί να κάνει κάτι για να σπάσει τα φυλετικά στερεότυπα κάθε μέρα. «Δεν είναι μεγάλες χειρονομίες» συμπληρώνει και προσθέτει ότι σύμφωνα με τα όσα πιστεύει οι μικρές πράξεις ευγένειες είναι πολύ πιο σπουδαίες. «Το σημαντικότερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε είναι απλά να είστε ευγενικοί με τους άλλους ανθρώπους. Ακόμη και με ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο. Δεν χρειάζεται να είναι κάποια μεγάλη αξιομνημόνευτη πράξη».


ΠΗΓΗ: http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/i-efibi-poy-esose-ton-antra-me-tatoyaz-ton-ss

Μάνος Χατζηδάκης...

Στο παρακάτω κείμενο δημοσιεύουμε μία όμορφη σκέψη του Μάνου Χατζηδάκη...

"Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά. Εξύβριση αρχής – έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής – έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια – όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας. Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δε συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (…) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό, τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ."

 

Πηγή:  http://tvxs.gr/news/%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE/%C2%AB%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8A%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%C2%BB